Η χαμένη Ατλαντίδα (η αξία και ο καταναλωτισμός, άρθρο Σταματίας Κ*)
Ακούγοντας το τραγούδι Το Αρζάν που είναι βγαλμένο από τα παλιά και διασκευασμένο με πολύ ωραίο τρόπο από το συγκρότημα Assoi του Salvador μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την σύγχρονη καθημερινότητα και επικοινωνία, την οποία γενιές από το 1990 και έπειτα, μάθαμε ως φυσιολογικές, απλώς επειδή δεν γνωρίσαμε και κάτι άλλο. Μια φορά και έναν καιρό οι άνθρωποι ζούσαν φυσιολογικά. Ήταν άξιοι, καθώς αντλούσαν το φαγητό τους και τις πρώτες ύλες που θα τους ήταν χρήσιμες για να ζήσουν από επαρκώς έως καλά, από την φύση. Είχαν επαφή με την φύση, αλληλεπίδραση, για δουλειές και για διασκεδάσεις. Η απλότητα και η ταπεινότητα ήταν μια από τις δυνατότητες που είχαν για να εξελιχθούν στην ζωή τους φυσιολογικά. Μετά, γεννηθήκαμε εμείς. Αμέσως αμέσως να πάμε στο σουπερμάρκετ και στο άλλο, το μαγαζί με τα παιχνίδια. Να τα έχουμε όλα έτοιμα, μη και πάθουμε τα δεινά των προγόνων μας που δεν είχαν και τόση μακροζωία όπως εμείς, δυσκολεύονταν για να συλλέγουν χρήσιμα υλικά, αξίες και π...