Η χαμένη Ατλαντίδα (η αξία και ο καταναλωτισμός, άρθρο Σταματίας Κ*)

Ακούγοντας το τραγούδι Το Αρζάν που είναι βγαλμένο από τα παλιά και διασκευασμένο με πολύ ωραίο τρόπο από το συγκρότημα Assoi του Salvador μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την σύγχρονη καθημερινότητα και επικοινωνία, την οποία γενιές από το 1990 και έπειτα, μάθαμε ως φυσιολογικές, απλώς επειδή δεν γνωρίσαμε και κάτι άλλο.

Μια φορά και έναν καιρό οι άνθρωποι ζούσαν φυσιολογικά. Ήταν άξιοι, καθώς αντλούσαν το φαγητό τους και τις πρώτες ύλες που θα τους ήταν χρήσιμες για να ζήσουν από επαρκώς έως καλά, από την φύση. Είχαν επαφή με την φύση, αλληλεπίδραση, για δουλειές και για διασκεδάσεις. Η απλότητα και η ταπεινότητα ήταν μια από τις δυνατότητες που είχαν για να εξελιχθούν στην ζωή τους φυσιολογικά.

Μετά, γεννηθήκαμε εμείς. Αμέσως αμέσως να πάμε στο σουπερμάρκετ και στο άλλο, το μαγαζί με τα παιχνίδια. Να τα έχουμε όλα έτοιμα, μη και πάθουμε τα δεινά των προγόνων μας που δεν είχαν και τόση μακροζωία όπως εμείς, δυσκολεύονταν για να συλλέγουν χρήσιμα υλικά, αξίες και ποιότητες. Πάντα, βέβαια, υπήρχαν και εκείνοι που δυσανασχετούσαν με τους φυσικούς τρόπους ζωής και εξέλιξης και ήθελαν άνεση, άρχισαν να την θεωρούν επιτυχία.

Όσο λιγότερο κόπο κατέβαλλε κανείς για να φτιάξει κάτι, τόσο περισσότερο πετυχημένος ήταν.

Ένα παιδί τους κοίταζε καλά καλά και αναρωτιόταν: Γιατί;

Αυτό το άρθρο δεν θα σε κουράσει με αναλύσεις περί αξίας του χρήματος (η πηγή της πλειοψηφίας των σύγχρονων προβλημάτων, σκέψου υπογραφές καταδίκης χώρων, αφορμή γκρίνιας και πολιτικές συζητήσεις που ακούς κατά την διάρκεια μιας βόλτας στην πόλη) ή με λεπτομέρειες για το βασανο της άνεσης και του καταναλωτισμού (ούτε και για τις πελατειακές σχέσεις και τις κοινωνικές ανισότητες, τα βύσματα και τις πλασματικές επιτεύξεις στόχων). 

Αφορά μόνο την έννοια χρήσιμο και άχρηστο.

Αναρωτιέμαι ακόμα, ακούγοντας το τραγούδι αυτό, γιατί κάναμε χρήσιμη την άνεση και άχρηστη την αξία της επαφής με την φύση και γενικώς με τα υλικά.

Φτιάξε κάτι.

Ολοκλήρωσέ το.

Εξέλιξέ το και βελτιώσου.

Είτε είναι τρόποι συμπεριφοράς, είτε ποιότητες στον διάλογο, είτε ένα σπιτάκι από πέτρες στην παραλία, είτε και κάτι ακόμα πιο χρήσιμο, όπως φαγητό, σπίτι, ζωή.

Μετά, έχε και παρά στην άκρη αν τα καταφέρεις στην εποχή της ψευδοαυτονομίας και της δήθεν πολιτικοποίησης, που ουσιαστικά είναι κομματοποίηση.

Φαντάσου, τώρα, να πέσει το κόμμα. Φαντάσου να κλείσει το σουπερμάρκετ. Φαντάσου.

Τι θα κάνεις, θα απελπιστείς, ή θα καταλάβεις επιτέλους ότι η αξία δεν είναι άνεση, αλλά χτίσιμο ποιοτήτων και συνηθειών;

Ας ακούσουμε ένα τραγουδάκι, λοιπόν, για το μοναδικό είδος που αντί να τα καταφέρει να ζει φυσιολογικά, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα πολιτισμό, κουλτούρα, τεχνολογία, έμαθε να εθίζεται στην άνεση και μάλιστα να κρίνει κάθε τι αντίθετο με αυτήν, αρνητικά.

Βλέπεις, δεν είναι εύκολο να ξεβολεύεσαι, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι και εσύ είσαι ένα ζώο(ν) στο τέλος της ημέρας.

Με και χωρίς πολιτισμό και social media.

Στην χαμένη Ατλαντίδα που τελικά δεν ήταν και τόσο χαμένη.

Καλημέρες μας. 💕

Το Αρζάν