Η Δημοσιογραφία στην Πάτρα άλλοτε και τώρα
ΠΟΥ πάει λοιπόν η πατρινή δημοσιογραφία; Ποια η διαφορά με το χθες και το σήμερα; Πόσες εφημερίδες έκλεισαν και πόσες υπάρχουν πλέον; Υπάρχει έγκυρη ενημέρωση ή είναι… κατευθυνόμενη;
Πολλοί παλαιοί συνάδελφοι αλλά και αναγνώστες παραδέχονται ότι η Δημοσιογραφία γενικά έχασε τα… θέλγητρά της και την παλιά της αίγλη και οι δημοσιογράφοι -με την πλήρη έννοια της λέξης- δεν έχουν καμμία σχέση με τους παλαιούς… αγωνιστές που ήσαν ολημερίς στον δρόμο, κυνηγούσαν την είδηση και δεν υπήρχε η ευκολία του ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ούτε καν τηλεόραση, αλλά άνθιζαν οι προσωπικές-επαγγελματικές σχέσεις.
Στην ενημέρωση υπήρχε πλουραλισμός και πολυφωνία με πολλά θαυμαστά έντυπα που τα χαιρόταν ο αναγνώστης και όχι… μονοφωνία συστημική, όπως αυτή που υπάρχει σήμερα. Στην Πάτρα κυκλοφορούσαν τότε:
Ο ΝΕΟΛΟΓΟΣ που αργότερα πήρε τη θέση του η κραταιά ΗΜΕΡΑ του Χρ. Ριζόπουλου (ενός πραγματικού δημοσιογράφου με αιχμηρή πένα).
Ο εβδομαδιαίος και σπουδαίος ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ των αδελφών Βρή (που διηύθυνε ο αξέχαστος Αλέκος Βρής).
Και, βεβαίως, η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ του Κώστα και της Γιώτας Παπαγγελούτσου. Το 1972 εκδόθηκε ο ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΞ και αργότερα η ΑΛΛΑΓΗ, τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ και η ΕΒΔΟΜΑΔΑ του Γεωρ. Σπαθαράκη.
Όσο για τις αθηναϊκές τι να πρώτο θυμηθεί κανείς… Την ΑΘΗΝΑΪΚΗ, τον Γιάννη Παπαγεωργίου, το… ΕΘΝΟΣ, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την ΒΡΑΔΥΝΗ, την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, αλλά και την ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ της Ελένης Βλάχου. Όλες με εκδότες πραγματικούς δημοσιογράφους και όχι… εφοπλιστές και επιχειρηματίες όπως σήμερα. Όσο για τα ΝΕΑ του Χρ. Λαμπράκη μόνο σε Αθήνα και Πειραιά κυκλοφορούσαν σε… 250.000 φύλλα!
Σήμερα στην Πάτρα κυκλοφορούν μόνο δύο κύριες εφημερίδες που στηρίζουν το ίδιο κόμμα και ο Τύπος άλλαξε. Η δημοσιογραφία έγινε πια του γραφείου και του υπολογιστή, χάθηκε το ζωντανό ρεπορτάζ, οι δημοσιογράφοι δεν ασχολούνται με τα μεγάλα θέματα της πόλης, ιδιαίτερα των συνοικιών, λείπουν τα γοητευτικά χρονογραφήματα, οι έρευνες και η καλλιέπεια στα κείμενα, ενώ αντίθετα δεν λείπουν από την καθημερινή ειδησεογραφία η… κίνηση των βουλευτών και το κάθε κυβερνητικό έργο.
Δεν υπάρχουν κείμενα για τις συνοικίες, τα ανθρώπινα ρεπορτάζ και οι αγώνες του Τύπου για την Πάτρα που έγινε πια ένα… μαραμένο λουλούδι, χωρίς λιμάνι, τραίνο, δρόμο για Πύργο, ένα θερινό θέατρο, μια τουριστική πλαζ όπως κάποτε, χωρίς πράσινο και άνθη, χωρίς Αεροδρόμιο και… κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Κάποτε η Δημοσιογραφία είχε κύρος και αίγλη ενώ σήμερα, όπως γράφει και η Έλενα Ακρίτα… «άλλοτε λέγαμε είμαι δημοσιογράφος και καμαρώναμε, ενώ τώρα πέφτουν τα μούτρα μας στο πάτωμα».
ΝΙΚ. ΣΤΕΦ.
«… Το να είσαι δημοσιογράφος είναι σαν να είσαι μια ζωή έφηβος» έλεγε ο Αμερικανός Ιστορικός και Δημοσιογράφος Στάνλεϋ Κάρνοου που πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 88 ετών. Προφανώς εννοούσε το έφηβος με διπλή σημασία. Επειδή η δημοσιογραφία είναι κάτι τόσο συναρπαστικό που δεν σε αφήνει να… μεγαλώσεις. Και επειδή κάθε μέρα έχεις την ευκαιρία να αντιληφθείς… πόσα λίγα ξέρεις. Ευτυχώς που δεν έζησε στην Ελλάδα γιατί θα ήταν… άνεργος!
Όσο για μένα μετά από τόσα χρόνια Δημοσιογραφίας σε εκείνα τα δύσκολα μεν αλλά υπέροχα χρόνια, νοιώθω ακόμη σαν «έφηβος» γιατί κάθε μέρα θέλω να μαθαίνω καινούργια πράγματα (κάτι που είχα σαν όνειρο από τότε που ήμουν παιδί…).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου