Οι γιορτές του Δεκέμβρη και ο Άη Νικόλας

   

   

       Ο Δεκέμβρης είναι σίγουρα ο πιο... γλυκός και φωταγωγημένος μήνας του χρόνου. Είναι ένας μήνας πλούσιος (έστω και χωρίς το δώρο του 13ου μισθού), μελωμένος και πάμφωτος.

        Όλα είναι όμορφα... Από την γειτονιά μου περνάει συχνά ένας πλανόδιος ακορντεονίστας και παίζει πολύ τρυφερά το “Σ’αγαπώ γιατί εισ’ ωραία” και γλυκαίνει ο δρόμος.

        Η γιορτή του Αγίου Νικολάου ήταν για μένα ανέκαθεν η αφετηρία των εορτών. Τότε τέτοια μέρα άνοιγαν σπίτια, ζυμώνονταν γλυκά και η μυρωδιά από την καμμένη ζάχαρη ευωδίαζε όλη την γειτονιά, εκεί, στην Άνω πόλη.

        Ήταν βέβαια η ονομαστική μου εορτή, μια στάση χαράς σε εκείνα τα δυστυχισμένα χρόνια... όπως στάση χαράς είναι και σήμερα. Οι πρώτες μέρες του Δεκέμβρη περνούσαν πάντα αδιάφορες. Δύο μόνο μικρές “στάσεις”. Του Αγίου Σάββα του ηγιασμένου και της Αγίας Βαρβάρας. Και μετά από του Αγίου Νικολάου έχουμε αφορμές για “χρόνια πολλά”, χαμόγελα και γλυκά, κυρίως κουραμπιέδες και αμυγδαλωτά, τυλιγμένα σε κόκκινες ή κίτρινες ζελατίνες.

       Από τις 6 του Δεκέμβρη, έχουμε κι άλλες γιορτές:

Άγιος Σπυρίδωνας, Άγιος Λευτέρης, Άγιος Διονύσης και στη συνέχεια η γλυκιά ανηφοριά μέχρι τα Χριστούγεννα.

        Όμως, η γιορτή του Αγίου Νικολάου ήταν πάντα μια ξεχωριστή μέρα. Ήταν μια ευκαιρία να φορέσουμε τα καλά μας ρούχα... ένα καινούργιο πουλόβερ, όπως τότε που ήμαστε παιδιά, να πάμε στην εκκλησία να παίξουμε δίπλα στις Σκάλες και να... ψιθυρίσουμε το παλιό τραγουδάκι:

“... Κάποιος γιορτάζει, που να ξέρω —που να θυμάμαι, τι να πω— κάποιος γιορτάζει, μα το βρήκα. Είμ’ εγώ...”

                                     ΝΙΚ. ΣΤΕΦ.