Συνέντευξη Δημήτρης και Άντυ: Παραμύθι ή αλήθεια;
Ο χώρος; Ένα μικρό χωριό στην Πάτρα.
Τους ρώτησα πώς βλέπουν τα πράγματα τώρα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά. Οι απαντήσεις με εξέπληξαν ευχάριστα.
Για φέτος έχουν ετοιμάσει ένα παραμύθι διαφορετικό.
Γεια χαρά παιδιά!
Πότε και που θα γίνει η φετινή παράσταση;
Δημήτρης:
Όπως κάθε χρόνο για τα τελευταία 10 χρόνια, με εξαίρεση τις χρονιές που χάσαμε λόγω COVID, η θεατρική μας παράσταση θα γίνει στον προαύλιο χώρο της Κοινότητας των Αραχωβιτίκων. Ξεκινήσαμε σαν θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αραχωβιτίκων όταν είχα μόλις κλείσει τα 16, ήμουν παιδί. Ήμασταν παιδιά. Δεν ξέρω εάν η κολλητή μου μπορεί να το διανοηθεί πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός.
Άντυ:
Πράγματι έχουμε την θεατρική ομάδα τα τελευταία 10 χρόνια και σίγουρα είμαστε πολύ περήφανοι και επειδή είναι κάτι που γίνεται εθελοντικά και επειδή γίνεται με πάθος και μεράκι. Η εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου γίνεται τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες, μεταξύ τέλη Ιουνίου κι αρχές Ιουλίου. Δεν έχει καθοριστεί επίσημα η ημερομηνία αλλά υπολογίζουμε σ’ εκείνο το διάστημα. Το θεατρικό έργο μας είναι ένα από τα δρώμενα αυτής της καλοκαιρινής εκδήλωσης.
Τι είναι αυτό που σας έκανε φέτος μεγαλύτερη εντύπωση στην οργάνωση του όλου αυτού του εγχειρήματος;
Δημήτρης:
Δεν μπορώ να βρω τι απ’ όλα μου έκανε εντύπωση γιατί, εάν θες με πιστεύεις, είχα σχεδόν ξεχάσει τη μαγεία της ομαδικότητας. Τη μαγεία που βιώναμε δημιουργώντας εξ ολοκλήρου μια θεατρική παράσταση από την σύλληψη της ιδέας μέχρι και το σημείο που έχουμε φτάσει στις πρόβες και προετοιμασίες. Όλα λοιπόν έχουν μείνει να με εντυπωσιάζουν.
Άντυ:
Θα συμφωνήσω με αυτό που ανέφερε ο Δημήτρης περί ομαδικότητας καθώς μου είχε λείψει όπως μου έλειψε και το να βρίσκομαι με ανθρώπους που έχουν διάθεση κι όρεξη να δίνουν. Την μεγαλύτερη εντύπωση φέτος ως προς την οργάνωση μου την έχει κάνει ότι πλέον συνεργαζόμαστε με ενήλικα παιδιά που θέλουν να αναλαμβάνουν ευθύνες και να φέρουν πολλές αρμοδιότητες εις πέρας. Με αυτό το τρόπο έχει φύγει ένα βάρος από τους ώμους μας, του Δημήτρη και τους δικούς μου.
Τι είναι αυτό που είναι διαφορετικό αυτή τη χρονιά από τις άλλες χρονιές τόσο ως προς την οργάνωση όσο και προς το τελικό αποτέλεσμα και καλλιτεχνικό υπόβαθρο του κόνσεπτ αυτού;
Δημήτρης:
Εννοείς μάλλον «τι απ’ όλα έμεινε ίδιο»; Γιατί σχεδόν όλα είναι διαφορετικά. Πρώτα απ’ όλα το επιτελείο. Η πλειοψηφία είναι καινούργιοι συνεργάτες. Ναι μεν κάποιοι είχαν συνεργαστεί μαζί μας στο παρελθόν αλλά για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με πολύ λιγότερες ευθύνες κι αρμοδιότητες από ότι τώρα. Από τα 6 βασικά άτομα, πλην της Άντυς προφανώς, οι μόνοι που έχουν ανέβει στη σκηνή με ρόλο είναι ο Μιχάλης το 2019 και η ξαδέρφη μου η Ιωάννα το 2014. Με τη Βαρβάρα, τον Κώστα και τον Διονύση είναι η πρώτη μας φορά. Δεν συμπεριλαμβάνω την Αγγελική γιατί μπορεί να ήρθε στην ομάδα πολύ πρόσφατα άλλα έχει παίξει σε παραστάσεις στο παρελθόν.
Άντυ:
Θα πατήσω σε αυτό που είπε ο Δημήτρης. Σίγουρα το διαφορετικό αυτής της χρονιάς είναι ότι πλέον η ομάδα μας απαρτίζεται από παιδιά που φοιτούν και διδάσκονται την υποκριτική τέχνη. Είναι κάτι που στο παρελθόν δεν είχαμε και πρακτικά μόνο εγώ και η αδερφή μου η Χρύσα γνωρίζαμε λόγω σπουδών. Πλέον όμως 3 άνθρωποι της ομάδας μας, ο Μιχάλης, η Αγγελική και ο Κώστας είναι φοιτητές του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στην Πάτρα. Αυτό λοιπόν όπως καταλαβαίνεις μόνο χαρούμενους μας κάνει που ναι μεν έχουμε ανθρώπους που βλέπουν σαν χόμπι το θέατρο και την υποκριτική τέχνη αλλά και ανθρώπους που το έχουν επιλέξει σαν αντικειμενικό σπουδών κι εργασίας. Το τελικό αποτέλεσμα ακόμα δε το γνωρίζω αλλά έχουμε το θάρρος να λέμε ότι είμαστε σε ένα πολύ καλό σημείο.
Ποιος είναι ο ρόλος που έχει καθένας από εσάς για τον σχεδιασμό της συγκεκριμένης παράστασης;
Δημήτρης:
Θέλω τόσο πολύ να γελάσω. Το αστείο είναι ότι θεωρητικά εγώ έχω αναλάβει το κείμενο και η Άντυ τη σκηνοθεσία. Έλα όμως που η δουλειά μας δεν τελειώνει εκεί.
Άντυ:
Όντως, κάτω από την ομπρέλα της σκηνοθεσίας είναι πολλοί παράγοντες. Πιο συγκεκριμένα μπορώ να σου αναφέρω πως εγώ σαν σκηνοθέτης κι εμψυχωτής της ομάδας έχω το ρόλο του να «ζωντανέψω» το κείμενο του Δημήτρη σε συνεργασία με τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου.
Δημήτρης:
Ας μην ξεχνάμε τα κοστούμια, είτε εξ ολοκλήρου όπως επιχειρούμε να ράψουμε φέτος, είτε «απλό» styling. Όλα αυτά απαιτούν πολύ ψάξιμο. Εγώ επίσης έχω αναλάβει τις αφίσες το οποίο σημαίνει φωτογραφίσεις και δεκάδες ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή να κάνω προσχέδια, επεξεργασία, εκτυπώσεις, διορθώσεις και φτου κι’ απ’ την αρχή.
Άντυ:
Επίσης, φέτος είναι η πρώτη χρονιά που αναλάβαμε να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τη μουσική που θα πλαισιώσει την παράσταση. Επειδή όμως είναι ακόμα αρχή, είπαμε να πειραματιστούμε με μερικά από τα κομμάτια που θα ακουστούν και στην συνέχεια το διανθίζουμε. Βασικά, αυτό το έχει αναλάβει κυρίως ο Διονύσης και ο Δημήτρης. Εγώ μεταξύ άλλων έχω αναλάβει και τις χορογραφίες γιατί δεν νοείται παραμύθι χωρίς χορό.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε κληθεί να αντιμετωπίσετε είτε στο παρελθόν είτε και φέτος σε σχέση με την όλη διοργάνωση;
Δημήτρης:
Αφιέρωσε μου 3 μέρες. Ίσως φτάσουν για να σου απαριθμήσω όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες. Ψέματα, δε φτάνουν ούτε για εισαγωγή.
Άντυ:
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε είναι ότι προσπαθούμε κάθε χρόνο να αποδείξουμε την αξία μας μέσω της εθελοντικής εργασίας. Αλλά δεν έχω παράπονο, τα έχουμε καταφέρει όλες τις χρονιές. Η δράση αυτή απαιτεί έκθεση και σίγουρα μια δυσκολία είναι να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι ανεβαίνοντας στη σκηνή θα ακούσεις και καλές και κακές κριτικές. Η μεγαλύτερη όμως δυσκολία έρχεται όταν εξωγενείς παράγοντες βάζουν ή γίνονται εμπόδια αγνοώντας ότι εμείς είμαστε εκεί εθελοντικά κι ανιδιοτελώς για να προσφέρουμε τέχνη και να εισπράξουμε ικανοποίηση από την προσφορά τέχνης.
Δημήτρης:
Στις δυσκολίες έρχεται να προστεθεί ένα γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων πρόβλημα. Το οικονομικό. Φέτος, η συγκεκριμένη αυτή παράσταση απαιτεί το πενταπλάσιο budget από ό,τι έχουμε συνηθίσει έως τώρα. Ναι μεν έχουμε τις «πλάτες» του Πολιτιστικού Συλλόγου ο οποίος πάντα έβρισκε τρόπους να μας στηρίζει και τον ευχαριστούμε που συνεχίζει να το κάνει, ναι μεν μπορούμε κι εμείς να δώσουμε από το προσωπικό μας πορτοφόλι αλλά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε τελείως από την πραγματικότητα. Κάνουμε μανιωδώς έρευνα αγοράς. Προσπαθούμε με την Άντυ να τα βάλουμε όλα κάτω, να ξεκλέψουμε από δω, να κόψουμε από ‘κει με τον κίνδυνο να χάσει το έργο την ταυτότητα του. Ας προχωρήσω παρακάτω γιατί ήδη αγχώθηκα και που τα θυμήθηκα.
Άντυ: Και θα σε αποτελειώσω με μία μόνο λέξη. Πρόγραμμα.
Δημήτρης: Όταν λέμε πως το πρόβλημα είναι το πρόγραμμα εννοούμε τη δυσκολία του να βρεις ώρες και μέρες για πρόβες λαμβάνοντας υπόψη σου τα προγράμματα άλλων 7 + ατόμων με υποχρεώσεις. Το 24ωρο απλά δεν είναι αρκετό.
Για πείτε δύο λόγια για την φετινή παράσταση.
Άντυ:
Το συγκεκριμένο έργο περιστρέφεται γύρω από τη ζωή και την έρευνα που κάνει ένας συγγραφέας για να γράψει το καινούργιο του βιβλίο. Στον αντίποδα όμως βρίσκεται η σκιά του όπου τον εμποδίζει συνεχώς διότι δεν της αρέσει η επιλογή ζωής που κάνει ο συγγραφές και για τους δυο τους. Έπειτα από ένα μακρύ ταξίδι καταλήγουν στον Νότο, σε ένα πανδοχείο όπου γίνεται και η πρώτη ανατροπή της ιστορίας μας. Εκεί η σκιά του συγγραφέα αποφασίζει να εγκαταλείψει τον «αφέντη» της και να χαράξει δικιά της πορεία. Ο συγγραφέας λοιπόν επιστρέφει στο σπίτι του στο Βορρά μετά κόπων και βασάνων. Τον συναντάμε έπειτα από κάποια χρόνια όπου έχει δημιουργήσει μια νέα σκιά η οποία είναι εντελώς διαφορετική από την προηγουμένη από άποψη χαρακτήρα και συμπεριφοράς . Την ήσυχη αυτή συμβίωση έρχεται να ταράξει ένα χτύπημα στην πόρτα. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι από την παλιά του σκιά;! Η παλιά του σκιά επιστρατεύει όλο το θάρρος που έχει και του ζητάει μια χάρη. Η χάρη αυτή είναι ο συγγραφέας να παραστήσει τη σκιά του για να μπορέσει να κερδίσει τη βασίλισσα Ισαβέλλα η οποία πρόκειται να διοργανώσει ένα χορό για να διαλέξει εκείνον που θα γίνει ο σύζυγος της. Με τα πολλά ο συγγραφέας δέχεται. Το τι γίνεται στο χορό και ποια θα είναι η έκβαση θα το μάθετε στην παράσταση καθώς από κει και μετά έρχονται οι μεγάλες ίντριγκες κι ανατροπές και δε θα θέλαμε να αποκαλύψουμε την υπόλοιπη ιστορία.
Δημήτρης:
Ξέρω, ακούγεται περίεργο και μπερδεμένο γιατί κι εγώ όταν το περιγράφω μπουρδουκλώνομαι αλλά πίστεψε με, κάθε απορία σου θα λυθεί όταν το παρακολουθήσεις.
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το δυνατό σημείο της φετινής παράστασης που σας έκανε μεγαλύτερη αίσθηση;
Δημήτρης:
Θα έλεγα το είδος. Είναι παραμύθι χτισμένο πάνω σε πολλά μηνύματα και προβληματισμούς. Ο λόγος που το θεωρώ ατού είναι γιατί δεδομένου το ότι το παραμύθι έγκειται στην μυθοπλασία, υπάρχει τεράστια ευελιξία στην συγγραφή και στη σκηνοθεσία. Θεωρώ πως έτσι έχουμε λιγότερους περιορισμούς και μπορούμε να πειραματιστούμε και να ελιχθούμε με μεγαλύτερη ευκολία.
Άντυ:
Χμμμ… Δυνατό σημείο; Νομίζω ο τρόπος που θίγει τις ανθρώπινες σχέσεις, πως οι σχέσεις που χτίζουμε συχνά μπορεί να πάρουν το λάθος δρόμο και να αποδειχθούν σχέσεις εξουσίας-υποταγής. Επίσης βλέπουμε πως ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει το είναι και πως οι σκιές αντιπροσωπεύουν το φαίνεσαι, την πάλη μεταξύ τους καθώς και ποιος θα επικρατήσει. Υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί, θα έλεγα σχεδόν πίσω από το κάθε τι αλλά κυρίως πίσω από το πως επιλέγει ο κάθε άνθρωπος να διαχειριστεί τη σχέση που έχει με τη σκιά του. Ορισμένες φορές βλέπουμε πως άνθρωπος και σκιά εναρμονίζονται κι έχουν μια κοινή πορεία, για παράδειγμα ο ρόλος που υποδύομαι εγώ με τη σκιά του. Άλλες φορές βλέπουμε μια αέναη πάλη ανάμεσα στον άνθρωπο και στη σκιά του για το ποιος θα καταφέρει να υπερισχύσει, όπως για παράδειγμα ο συγγραφέας με τη δική του σκιά κι άλλες φορές όπου το φαίνεσαι έχει καταλήξει να υπερισχύει του είναι. Αλλά για την τρίτη κατηγορία θα μου επιτρέψεις να μην δώσω παράδειγμα γιατί αποτελεί κλειδί στην υπόθεση της ιστορίας.
Ποια είναι η βασική ιδέα που σας έδεσε σαν ομάδα και σας έκανε να θέλετε κάθε χρόνο (με εξαίρεση τα χρόνια του COVID) να προσπαθείτε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα;
Άντυ:
Ουσιαστικά δεν μας έδεσε κάτι από την αρχή διότι όλα ξεκίνησαν από τον ίδιο τον Πολιτιστικό Σύλλογο και το τότε διοικητικό συμβούλιο. Τώρα σε πάω 10 χρόνια πίσω. Εκείνοι ήταν οι άνθρωποι που μας έκαναν την πρόταση να παρουσιάσουμε ένα θεατρικό για να πλαισιώσουμε την εκδήλωση που ήταν και η πρώτη τους μετά από χρόνια ανενέργειας. Αν το καλοσκεφτείς, πάνω κάτω το ίδιο συνέβη και τώρα μετά από 3 χρόνια αδράνειας λόγω Covid. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο ίδιος ο Σύλλογος και η ελευθερία και η εμπιστοσύνη που μας είχαν δείξει εκείνοι οι άνθρωποι ήταν ο βασικός πυλώνας που κατάφερε να μας δέσει σαν ομάδα και κατ’ επέκταση να έχουμε κοινό στόχο να ασχοληθούμε και να ανεβάσουμε ένα θεατρικό έργο. Κι αφού είδαμε ότι υπήρξε απήχηση κι από το κοινό αλλά και από κόσμο που ήθελε να συμμετέχει σε αυτή τη δράση συνεχίσαμε με χαρά και προθυμία. Φτάνοντας πλέον στη 10η χρονιά με ανθρώπους όπου μπορούμε να αποκαλούμε πολύ ικανούς συνεργάτες αλλά και πολύ καλούς φίλους.
Δημήτρης:
Κοίταξε, μπορεί να ακουστώ αγενής αλλά δεν θεωρώ πως έχουμε "δέσει" ακόμα
σαν ομάδα. Δε το λέω για να υποβαθμίσω τους συνεργάτες μου ή για να υπονοήσω ότι δεν επικρατεί καλό κλίμα. Το λέω καθώς όπως προείπα, είμαστε πρακτικά καινούργιο team. Τώρα χτίζεται η εμπιστοσύνη, η συνεργασία, η επικοινωνία και οι πιο στενές σχέσεις μεταξύ μας. Νιώθω ότι θα δεθουμε όταν αγκαλιαστούμε στην τζενεράλε, πάρουμε βαθιές ανάσες και συνειδητοποιήσουμε ότι έφτασε η ώρα.
Ποιες είναι οι ηλικιακές ομάδες που συμμετέχουν σε αυτό το δρώμενο;
Δημήτρης:
Ευτυχώς ή δυστυχώς, εγώ κλίνω προς το ευτυχώς, η ηλιακή ομάδα κυμαίνεται χονδρικά από 21 μέχρι 26 και μιλάω για τα άτομα που συμμετέχουν τώρα. Μπορεί να μπουν κι’ άλλα άτομα αργότερα και τα στατιστικά να αλλάξουν. Γιατί ήμουν διχασμένος μεταξύ «ευτυχώς» και «δυστυχώς»; Γιατί οι ενήλικες έχουν το «κακό» που είναι ο περιορισμένος χρόνος.
Ακροβατούν σ’ ένα σχοινί με αντίβαρο σχολή, εξεταστική, πρακτική, δουλειά, προσωπική ζωή, άγχη, εύρεση σπιτιού και λοιπές υποχρεώσεις που ένας ανήλικος δεν έχει.
Ο λόγος που χαίρομαι όμως που έχουμε να κάνουμε με 18+ είναι γιατί οι συμμετέχοντες είναι πιο ώριμοι, με άλλες εμπειρίες, με νοοτροπίες και ιδεολογίες πιο κοντά στις δικές μας. Δεν χρειάζεται να φιλτράρουμε τι λέμε, δεν υπάρχουν ταμπού μεταξύ μας. Ευτυχώς όλοι, ένας προς ένας είναι παιδιά ανοιχτόμυαλα, προοδευτικά με όγκο ερεθισμάτων και προβληματισμών. Άλλωστε, μεγαλώσαμε κι εμείς. Θέλουμε να θίξουμε άλλα πράγματα τώρα κι όχι αυτά που θίγαμε στα 16 και στα 17 μας. Εξού και το φετινό έργο.
Ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το κοινό σας, εκείνο που σας στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια αλλά ιδιαίτερα φέτος;
Δημήτρης:
Το κοινό μας είναι… όλοι. Όλες οι ηλικιακές ομάδες, όλες οι κοινωνικές τάξεις, όλα τα μορφωτικά επίπεδα, όλοι, όλοι. Η δυσκολία έρχεται όταν πρέπει να γράψεις και να ανεβάσεις κάτι που πρέπει να τικάρει όλα τα κουτάκια. Είναι πολύ πιεστικό αυτό καλλιτεχνικά, οι περιορισμοί για το τι πρέπει να πούμε, πώς να το πούμε, πώς να το δείξουμε κι εκφράσουμε. Μετά από ένα σημείο στεγνώνεις. Αλλά ακόμα και όταν καταφέρεις να δημιουργήσεις κάτι το οποίο σε καλύπτει, υπάρχει ο «φόβος» της μη εποικοδομητικής κριτικής. Δε είμαι «υπέρ άνω» κριτικής, αντιθέτως. Γουστάρω να έρχεται κάποιος που έχει απορροφήσει το έργο και μου επισημαίνει θετικά αλλά κι’ αρνητικά. Γεννάει ερωτήματα και φανταστικές συζητήσεις αυτό. Πως αλλιώς θα μάθεις; Όταν όμως κάποιος κρίνει κακόβουλα και παρακολουθεί κάτι με σκοπό να βρει το παραθυράκι για να πετάξει τη χολή του και να βρει αφορμή να παρεξηγηθεί είναι το σημείο που τραβάω τη γραμμή.
Άντυ:
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι τα παιδιά μικρότερης ηλικίας θα εντυπωσιαστούν από τα χρώματα, την κινησιολογία, τα έντονα ρούχα, την πρωτότυπη μουσική. Οι ηλικίες όμως που όντως θα δώσουν βάση στο κείμενο και πιθανόν και το μετακείμενο είναι οι ηλικίες άνω των 20 αλλά κάτω των 70. Και κάνω αυτή την επισήμανση γιατί οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, 70> είναι πιο συνηθισμένοι στο να αποδεχτούν κάτι το οποίο ήδη γνωρίζουν για παράδειγμα ταινίες του παλιού κινηματογράφου είτε μορφές θεάτρου όπως η επιθεώρηση.
Δημήτρης:
Κάπου κάποτε κάποιος μου είπε «αυτή η θεματολογία δεν είναι για εμάς εδώ,
δεν είναι για τα Αραχωβίτικα». Η ερώτησή μου ήταν και είναι «Και πότε στα Αραχωβίτικα;» Τι έχει ο κόσμος εδώ; Κεραίες; Τσουγκράνες και πυρσούς; Γιατί να υποβαθμίζουμε έτσι τον τόπο μας και το κοινό μας; Είμαστε ελπίζω η γενιά που θα σταματήσει να ενδιαφέρεται για τους καθωσπρεπισμούς και το «τι θα πει ο κόσμος».
Άντυ:
Ένα θέμα που θίγει αυτό το κείμενο.
Πως μερικά στερεότυπα και προκαταλήψεις μπορεί να καθοδηγήσουν τις επιλογές κάποιου. Και συνήθως όχι και προς την καλύτερη κατεύθυνση.
Κλείνοντας, μια ατάκα, μία ευχή, ένα ρητό απευθυνόμενο στο κοινό και/ή στους συνεργάτες σας.
Δημήτρης:
Εύχομαι πραγματικά να αποδώσει καρπούς η συνεργασία μας με τα παιδιά, η παράσταση να σκίσει και να περάσουμε αξέχαστα σε αυτή τη διαδρομή. Στο κοινό εύχομαι να έχουν ανοιχτά μάτια και κυρίως αποδεκτικό (δε μ έρχεται καλύτερη λέξη) μυαλό.
Άντυ:
Εγώ θέλω να πω ευχαριστώ στους συνεργάτες μας. Μακάρι να αυξανόμαστε και να πληθαίνουμε κάθε χρονιά, κάθε χρόνο και περισσότεροι. Και στο κοινό μας θα ήθελα να ευχηθώ καλή ψυχαγωγία κι ελπίζουμε να τους διασκεδάσουμε.
Δεν ένιωσα για μια στιγμή πως επρόκειτο για συνέντευξη, παρότι αυτό το concept ήταν ο αρχικός σκοπός της συνομιλίας μας.
Ήταν διάλογος.
Και αυτό μου άρεσε πολύ γιατί "μύριζε True Story".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου